ارزیابی قابلیت های کاربردی نظریه های پرستاری مبتنی بر انسان گرایی

ارزش گذاری به انسان، پایه ی حرفه ی پرستاری و جوهر مراقبت است. عدم هماهنگی بین برخی ابعاد مراقبت بهداشتی عصر حاضر و دستورالعمل های انسانی باعث شده است اعتلای انسان گرایی در پرستاری به یک چالش عمده تبدیل گردد. صاحب نظران پرستاری با ارائه نظریاتی با محوریت انسان در صدد حل این چالش برآمده اند. ارزیابی درونی این نظریه ها از بعد قابلیت حل این چالش و چگونگی کاربرد آن ها می تواند به ارتقا رویکردهای انسانی کمک نماید. هدف این مقاله، ارزیابی قابلیت کاربرد برخی نظریه های متمرکز بر انسان گرایی در عملکرد پرستاران می باشد. روش مطالعه، مرور انتقادی متون مرتبط با نظریه های انسان گرا بوده است. داده ها با مطالعه ی کتب و جست وجوی برخی پایگاه های اطلاعاتی و با استفاده از سؤالات راهنما گردآوری شد. یافته ها نشان داد نظریه های عملکرد پرستاری انسانی، مراقبت بین شخصی و تکوین انسان به طور ویژه تحت تأثیر فلسفه انسان گرایی توسعه یافته اند. در این نظریه ها انسان موجودی آزاد و مستعد است که در رابطه ی متقابل با محیط خود رشد می کند. پرستاری با حضور در کنار دیگران و احترام به پتانسیل افراد جریان می یابد و می تواند در رشد انسان سهیم باشد. تأکید بر تعاملات بین انسان ها، عرصه ی کاربرد این نظریه ها را وسیع ساخته است ولی تأمل در برخی ویژگی های این نظریه ها، پرستارانی که می خواهند آن ها را به کار گیرند و محیط های به کارگیری، حاکی از ضرورت تعدیل نظریه های موجود و توسعه ی نظریه های جدید می باشد.